Southern Bluesnight Heerlen #26 Festival Theater Heerlen (NL)(16-03-2024) reporters & photo credits: Rootsville info organisatie: SBN © Rootsville 2024

We halen allemaal ieder jaar maar weer bij een doktersbezoek een vaccinatie tegen één of ander virus maar wat met de 'Festivalitis' koorts? Half maart is het dan weer zo ver en maken de rillingen zich al een tijdje meester van ons lichaam wanneer we de affiche van de 26 editie van de 'Southern Bluesnight' in het Nederlandse Heerlen kwamen te aanschouwen.

Een affiche met absolute headliners als 'Matt Andersen' en de soulvolle 'Tad Robinson', maar ook 'B.B. & The Blues Shacks', 'Meena Cryle & The Chris Fillmore Band', 'The Reverend Shame Amos', 'Kitty Liv' die we allemaal wel kennen van de rhythm 'n blues sensatie 'Kitty, Daisy & Lewis', de explosieve en verrassende uit de UK 'The Cinelli Brothers'. Dit allemaal aangevuld door de blues uit het thuisland met 'Subterranean Street Society', 'Robbert Duijf', 'La Ratte' en de obligate winnaars van de B.R.U.L contest 'The Square Keys'. En zo zie je maar dat de organisatie met daarin Jan Zimny, Giel Scholtes, Jos Starmans, Les de Groot en John ‘Groovetime’ Hendrix het ieder jaar opnieuw presteren om de start van het festival seizoen als een feest te maken.

We waren wat te vroeg aangekomen en dus maar op zoek naar een kroeg maar daar moesten we vanaf het concertgebouw toch een eindje voor stappen en kwamen we dan haast te laat voor de openers van deze toch alweer 26 editie van de 'Southern Bluesnight'. Voor ons zowat de opener van het festival seizoen van onze geliefkoosde muziek, de blues.

Buiten de majestueuze 'Rabozaal' waren er toch wel enkele veranderingen waar te nemen. Zo werd de 'Limburgzaal' sinds vorig jaar ter ere van 'John Hendrix' getransformeerd naar 'Groovetime Stage' en dat zou ook dit jaar zo blijven. In de 'Juke Joint' waren de stoelen verdwenen wat toch resulteerde in een grotere opkomst. Het opvallendst was dit jaar dat er van 'Buskers' geen sprake meer was. De MC's van de avond waren Les de Groot, Jos Potting en Paul Versteegen.

Het bal werd dit jaar geopend in de 'Juke Joint' door de laureaten van de B.R.U.L contest en dat zijn dit jaar het trio 'The Square Keys'. Misschien kunnen we ook spreken van een duo want naast Gijs Jacobs op gitaar en feetdrum en Sraar Schoth op bas nemen ook artistiek tekenaar Maikel Verkoelen waar op het podium en zo is dat niet enkel bezaaid met partituren maar ook met voor deze 'SBN' een schat aan volgetekende bierviltjes.

Ze hebben dit jaar wel wat te vieren bij 'The Square Keys' want zo brachten ze eerder dit, toch nog wel kortje jaar, hun album uit met daarop verhalen die je eigenlijk niet zou willen horen De 'Juke Joint' daar was voor deze band al geen doorkomen meer aan. Uit het album brengen ze onder meer nummers als 'Elkhart 4' en 'Shoot My Horses'.

Niet enkel nieuwe nummers krijgen we hier te horen maar ook songs als 'Equinox' en 'Shyria' uit hun in 2019 uitgebrachte album 'Home Grown Blues'. Afsluiten doen ze hier met 'Woman' en zo hebben ook wij Belgskes kunnen kennis maken met deze 'The Square Keys'.

De vaste bezoekers van deze 'Southern Bluesnight' weten dat het soms wikken en wegen is om wat en waar te kunnen waarnemen. Zo gaat het vanaf nu stante pede richting 'Groovetime Stage' voor de altijd wel verrassende 'Meena Cryle & Chris Fillmore Band'. Veelzijdigheid is altijd ook weer een troef bij 'Meena Cryle & The Cris Fillmore Band'. Helemaal door de knieën voor deze Oostenrijkse bluesdiva ging ik toen ze in 2010 haar versie van James Brown's hit 'Try Me' wist te brengen tijden de 'Blues Caravan' van dat jaar. Ondertussen staat ze steeds op de planken met Chris Fillmore en zijn band en brengen ze zoveel meer.

Naast Chris Fillmore wordt Meena Cryle ook begeleidt door de charismatische bassist Angus 'Bangus' Thomas die een 'curriculum vitae' kan voor leggen om van te duizelen en in een ritme sectie is er uiteraard ook alrijd een drummer en dat is Rainer Baumgartner. 'The Chris Fillmore Band' dan mogen we uiteraard ook niet 'Elvis' vergeten die steeds spiritueel aanwezig is bij hun concerten

Uit haar album 'Feel Me' dat in 2012 onder het 'Ruf' vaandel werd uitgebracht krijgen we hier vanavond 'Movin' On'. Het is steeds weer genieten om de volle toewijding van een Meena Cryle te kunnen bewonderen zoals op 'Down To The Bone' maar het meest in het oor liggende van deze avond was wel hun 'Eagles' cover 'Take It To The Limit'.

Van de ene headliner naar de andere en belanden we voor het derde optreden van de avond in de steeds weer imponerende 'Rabozaal' voor een passage hier op de 'SBN' van 'Reverend Shawn Amos'.

'The Reverend Shawn Amos' is in de blues wereld een manusje van alles. Zo bracht hij in 2021 het album 'The Cause Of it All' uit met daarop een mix van onze geliefkoosde blues stijlen. In 2019 kleurde hij nog met zijn aanwzeigheid het festival bij de buren hier verder op. Hij is een doorgewinterde bluesveteraan met als thuisbasis Los Angeles. Sinds 2015 maakt hij er elke zondag een gewoonte van om ontbijt klaar te maken voor familie en vrienden en daar een jam aan te koppelen. Van deze jamsessies maakt hij een broadcast die elke zondag worden uitgezonden.

Uit zijn album 'The Reverend Shwan Amos Love You' dat werd uitgegeven in 2017 krijgen we nummers als 'You're Gonna Miss Me (When I Get Home)' en het onovertroffen 'Hollywood Blues' en zo hebben we hier allemaal in deze 'Rabozaal' een beetje de blues. 'The Reverend' is ook aan het werk aan een nieuw album en een voorsmaakje hiervan kregen we de songs 'Revelation' en 'Let's Talk About Love'. Afsluiten doe ik dan weer met de woorden van de Nederlandse Nienke Dingemans, The Reverend It Ain't No Hollywood Girl'.

Van dan ging het holderdebolder terug richting 'Juke Joint' voor een concert met de akoestische bluesman 'Robbert Duiff'. Robbert zag ik vorige zomer, toen het niet regende, nog aan het werk als Busker in het 'Aarschotse Busker Festival' en dit ligt in België Niet bekend? misschien dan wel het hemelse vocht 'Aarschotse Bruine'.

Ja hoor, ook in België kennen we Robbert en ook toen was hij reeds in het gezelschap van zijn 15-jarige zoon Rubin op contrabas. Wanneer ze aanzetten met 'Dangerous Mood' uit het gelijknamige album uit 2017 zullen we al maar opletten wat het hier allemaal gaat geven. 'Robbert Duijf' zag ik een eerste maal op deze 'Southern Bluesnight' in 2019 en had toen net zijn album 'Going Home' uitgebracht. In zijn muziek vinden we ook invloeden terug van Ierse folk en gospelblues.

Vanavond staat uiteraard ook zijn nieuwe plaat 'Change Myself' in de spotlights en krijgen we You're Heart is As Black As The Night' en nee dit is geen cover van jazz vocaliste Melody Gardot. Als surplusje hier vanavond is er ook Maud, het restant van een one-night stand? En zo leert zoon Rubin weer nog eens iets anders dan muziek. Wat we wel kunnen bevestigen is dat deze dame in het bezit is van een sterke vocale kwaliteiten.

Helaas moeten we hier afbreken want het daaropvolgende concert van de gebroers Arlt willen we niet missen. 'B.B. & The Blues Shacks' met daarin de broertjes Michael en Andreas Arlt draaien ook al heel wat jaartjes mee en de laatste keer dat ik ze aan het werk zag was begin 2023 en toen klonkens ze nog steeds fris en monter want deze band gaat al heel wat jaartjes mee. Samen met Fabian Frits op keyboard, Henning Hauerken op bass en Andre Werkmaister aan de drums.

Michael en Andreas kan je ook beschrijven als een dynamite duo on stage en het is zo een typerende band waarvan je nooit bedrogen thuis komt na het bijwonen van een 'Live' concert van hun. Ze brengen steeds een crossover van blues, rhythm 'n blues en soulblues en dat is nu juist één van hun pluspunten.

Met 'It's Later Than You Think' zou 'Let's Swing a While' ook een motto kunnen zijn van 'B.B. & The Blues Shacks' en kwam de 'Groovetime Stage' hier weerom in beweging. Wat dacht je van een good ol' Rhythm 'n Blues? wel dat brengen deze 'B.B. & The Blues Shacks' met 'That's A Lie' van Brother Ray.

De wervelende vingerbewegingen op de 'Black & White Keys' door Fabian Frits geven steeds een ander cachet aan hun optreden en belanden we soms ook op de rand van de boogie woogie. Buiten zijn onweerstaanbare prachtige soulstem heeft Michael Arlt nog een andere skill en dat is het bespelen van de 'Mississippi Saxofoon' en dat hadden we al geruime tijd kunnen aanhoren en zo brachten ze na Albert King's 'Hard Business Woman' eentje van nog een begenadigd harper uit het verleden met name, William Clarke (1951-1996). How Hard Can It Be?.

Onze neuzen stonden daarna gericht richting 'Rabozaal' waar we benieuwd voor waren hoe Kitty uit het trio 'Kitty, Daisy & Lewis' er het er als 'Kitty Liv' er van zou gaan terecht brengen. 'Kitty Liv', het derde deel van de rhythm 'n blues sensatie 'Kitty, Daisy & Lewis' gaat zoals bekend vanaf dit jaar solo. Als songwriter, producer en multi-instrumentalist laat Kitty zich inspireren door muzikale grootheden als Erykah Badu, D’Angelo, Stevie Wonder en Howlin' Wolf. Dit vertaalt zich naar een indrukwekkende verzameling persoonlijke nummers die diep geworteld zijn in soul, gospel blues en rock-'n-roll.

De navelstreng is nu niet bepaald helemaal doorgeknipt met de familie want broertje Lewis fungeert hier vanavond als bassist en ook de papa Durham is ergens in de coulissen te bespeuren. Muzikaal is het totaal iets anders want na hun bluesy opkomst met die waanzinnige hit 'Goin' Up The Country' uit Woodstcok era van 'Canned Heat' en het daaropvolgende album 'Smoking In Haeven' was er daarna het poppy gerichte 'Superscope'.

Sinds hun vorige tour was het terug meer bluesy en zo staan we nu ook klaar voor de nieuwe 'Kitty Liv'. Haar album 'Easy Tiger' is reeds als pre-order te bestellen en de nummers hieruit zullen in de spotlights komen te staan vanavond. De single daaruit is 'Keep Your Head Up High', een nummer waarbij Kitty Live even terug grijpt naar de grooves waarmee ze beroemd zijn geworden. Het hoofdbestandsdeel van het nieuwe album bestaat voornamelijk uit funky nummers met daarop steeds een doordringende baslijn zoals ook te horen op 'Lately'. Nog even wennen maar dat zal na de zomer wel zijn bijgesteld.

Terug naar de andere kant van de weide...heu zaal voor de 'Subterranean Blues Society'. Dit trio stond opgesteld in de 'Juke Joint' en bestaat uit Louis Puggaard-Müller (Vocals/Guitar), Ivo Johan Schot (Bass/Guitar/Vocals) en Joost Koevoets (Drums/synth/Vocals).

Hun muzikale muze komt onder meer van The Black Keys, The Dandy Warhols, Nirvana en een vleugje Big Thief. Verwacht vuile riffs, sleazy moeras en uptempo vocale tirades. Studioalbum 'BLEEP' is een nieuw spannend hoofdstuk voor dit veelzijdige trio en zal het levenslicht zien op 8 maart 2024. Terwijl de vorige albums van de band tijdens een uitgebreid proces tot stand kwamen, werd dit album in iets minder dan een jaar ontwikkeld. De nummers zijn met de hele band geschreven om de energie van het ensemble te benadrukken.

Na onze chakra's te hebben geopend brengen ze nummers als 'Wake Me Up' en uiteraard ook de titeltrack uit hun album. Ook hun uitgebrachte single 'Only Your Sins Know' is een deel hier de 'juke joint' van hun soms wat chaotisch klinkende blues. Mij maken ons terug op om richting John's stage te gaan.

Het is daar dat we 'The Cinelli Brothers' aantreffen. Wie na de zomer deze 'The Cinelli Brothers' nog niet heeft gezien is niet uit zijn zetel gekomen tijdens het festival seizoen want het lijkt er wel op of ze aan een 'Never Ending Tour' bezig zijn. Na een tweede plaats op de 'International Blues Challenge' in Memphis vinden we helaas de winnaars niet op onze affiches terug, de Cinelli Brothers uiteraard wel.

'The Cinelli Brothers' bestaan uit de Italiaanse broers Marco (gitaar, key, bas en zang) en Allessandro Cinelli (drums, bas), de in Londen wonende Fransman Stephen Giry (bas, gitaar en zang) en 1 rasechte Brit, Tom ‘Julian ‘Jones (harp, gitaar en zang). Hun doel is de bezoekers steeds weer te entertainen met hun prachtige aanstekelijke nummers en hun change overs van hun instrumentarium.

Mijn eerste ontmoeting met deze sensationele 'The Cinelli Brothers' dateert al van in 2022. Eerst waren we verwonderd door de steeds wisseling van instrumenten maar sinds hun concert op 'Bay-Car Blues' vorig jaar in het noorden van Frankrijk en de surprise zowat weg was ben ik ze toch vooreerst gaan bewonderen voor hun bij wijlen bijzondere soulvolle blues.

Openen doen ze met ‘The Very Thing That makes You Rich’ waarin er toch een zweem van Gospel is waar te nemen. Hierna brengen ze het energieke ‘High Time To Run’. Even werd er wat gas terug genomen voor een mooie en soulvolle versie van ‘Dozen Roses' en het schitterende ‘Lucky Star’. 

Doordat nog minstens vijf maal deze 'The Cinelli Brothers' ons pad gaan kruisen verplaatsen we ons richting 'Rabozaal' voor een ontmoeting met de fantastische Canadese songwriter 'Matt Andersen'.

Mijn kennismaking met de Canadese singer-songwriter Matt Andersen kwam er in 2008 met het uitbrengen van zijn album 'Something in Between' met daarop het fantastische nummer (Come By' en meteen was ik verloren. Daarna hoorden we Matt Anderson nog terug met formaties als 'The Mellowtones' maar de spotlights werden vorig jaar dan weer op Matt gericht toen hij samen met de soulvolle en Gospel geïnfiltreerde 'The Big Bottle Of Joy' weerom een bijzonder sterk album op de markt kwam te brengen.

Imponerend toch hoe één man alleen deze machtige 'Rabozaal' in vervoering kan brengen waardoor na ieder nummer een luid applaus komt los te barsten. Uit het in 2019 uitgebrachte album 'Halfway Home By Morning' brengt hij voor ons onder meer 'Take Me Back'. Het aangrijpende en met slide gevulde 'I'll Play The Fool For You' kan je dan weer terugvinden op het album 'Live at The Phoenix Theatre'.

Het soulvolle 'Other Side of Goodbye' uit zijn album 'House to House' uit 2022 laat ons allemaal even de mond doen openvallen van optimale bewondering en uit het betoverende album 'Something In Between' brengt hij met 'Stay With Me' een ode aan zijn moeder. Nu nog eens een concert in de Lage Landen met een band dat zou het zijn! Even een trapje naar beneden terug richting 'Groovetime Stage' voor alweer een ontmoeting met toch al wel de iconische Tad Robinson.

Ook de naam van een Tad Robinson hoeft geen betoog. Toen hij in 2008 tijdens het 15-jarig lustrum van onze, helaas verdwenen, plaatselijke blueskroeg 'The Borderline' in het Belgische Diest onder de noemer van 'Severn Records' samen met Darrell Nulish een beklijvend concert kwam te geven blijft dit na al die jaren nog levendig in mijn geheugen gegrift. Niet verrassend dus dat ik vanavond ook op de eerste rij zal komen te staan wanneer deze soulmachine de bühne komt te betreden. In 2019 bracht Tad Robinson bij 'Severn Records' nog het dynamische album 'Real Street' uit met daarop een mix van soul, funk en blues.

'Tad Robinson' laat zich vanavond begeleiden door tourmanager en bandleider Erkan Özdemir met daarin ook zijn zonen Kenan en Levant. Op Hammond vinden we Alberto Marsico en als kers op de taart voegt Tad er nog eens twee blazers aan toe waarvan ik de namen moet schuldig blijven. Na 'I Don't Do Half Way' en 'It Rain All Night' begint de vermoeidheid door te wegen en slepen we zo onze oude knoken nog een allerlaatste keer richting 'Juke Joint'.

Hier treffen we het trio van 'La Ratte' aan en ondanks dat we gitarist en zanger Harm van Essen nog niet zo lang geleden aan het werk zagen met de 'Harmonica Blowout' met Greg Izor, Thomas Toussaint en onze Steven Troch is de band 'La Ratte' voor ons nog een onbeschreven blad. Verder bestaat de band nog uit drummer Jochem Jorrisen en bassist Nikolas Karolewicz.

Hun werk bestaat uit een mix van Texas blues en North Mississippi Hillcountry grooves. Ook de doorleefde swamp blues kan je bij hen terug vinden. In 1969 was er het psychologische drama 'They Shoot Horses, Don't They' en na het inemen van teveel drank bij sommigen van de bezoekers wordt het oppassen hier met nummers als 'Walking Target' of 'Trouble' uit hun vorig jaar uitgebrachte album 'Astray'.

Hun afsluiter 'Feel So Good' staat dan gelijk aan hoe we ons voelen na deze 26ste editie van 'Southern Bluesnight'. Bij leven en welzijn tot volgend jaar dan maar weer.